Cieszę się ze spotkań, wspólnych namysłów i przeżyć w szkole. Literatura w klasie pomaga nam docierać do siebie samych i do siebie nawzajem. Wierzę w sens zadań pisarskich, które ćwiczą wydobywanie własnego głosu i uczą zaufania do siebie, swoich interpretacji.  Uwielbiam podejrzliwie przyglądać się językowi, którego używamy, bo odkrywa mnóstwo zakodowanych w nim wzorów kulturowych i obrazów świata. I lubię sprzeciwianie się tym wzorom, wyrażam niezgodę na matryce i ramy. Uczę się i uczę języka inkluzywnego, zależy mi, by osoby, z którymi jestem na lekcji, dostrzegły, że od nas wszystkich, od naszego języka, wrażliwości, zależy, jaki świat kształtujemy wokół siebie. Czuję też moc szkolnego teatru, bo w teatrze dzieją się wspaniałe rzeczy między ludźmi, między słowami.
W ramach edukacji polonistycznej szukam przestrzeni na świadome spotkania z różnorodnością. Wykorzystuję w edukacji film, teatr, sztukę, muzeum. Ważna jest dla mnie perspektywa mniejszościowa w namyśle nad literaturą i sztuką, zwłaszcza perspektywa kobieca. Przyglądam się uważnie ekokrytycznemu podejściu do kultury. Sama wiele się wciąż uczę, także od osób, z którymi jestem w klasie. Zajmuję się też szkolnymi mediami społecznościowymi.